Znieczulica społeczna - choroba XXI wieku

Sytuacja w autobusie. Pełno ludzi, przepych. Nagle do młodej kobiety podchodzi mężczyzna. Wyrywa jej torebkę, a gdy ona zaczyna krzyczeć, ten ręką zakrywa jej usta. Siłują się przez  chwilę. Nieudolne krzyki kobiety pozostają niezauważone. Zabawa telefonem czy wyglądanie przez okno jest przecież ważniejsze. "Dlaczego nie zareagowałeś?" "A co się stało?!"... "Bałem się"

Społeczeństwo przestaje reagować. Cokolwiek by się nie działo, czy to malutki szczeniaczek leżał przy śmietniku, czy mężczyzna na ławce. Możliwe, że zapach alkoholu jest wyczuwalny z odległości kilku metrów, ale masz tą pewność, że wszystko z nim w porządku? Stosowane metody "nic nie widzę, nie chcę widzieć" są zauważalne dla innych... Strach przed konsekwencjami bycia świadkiem?

Łatwiej tłumaczyć się z wypadku, w którym się zareagowało, niż mówić "no, coś tam widziałem" - na odczepnego, w stylu nie obchodzi mnie to. Może nie umiesz, nie wiesz jak udzielić pomocy. Zareaguj, poproś innych.. Nie bądź obojętny.

Ile było przypadków, gdy ktoś wołał, BŁAGAŁ o pomoc po wzięciu jakiś tabletek, topiąc się, po upadku, pijany. Reakcja? "hahaha stary śmieszny jesteś, przestań już żartować"

Gdy ktoś przyjdzie, poprosi mnie o pomoc, często nie jestem w stanie odmówić, nie potrafię być obojętna. Widząc krzywdę, jak można to zbagatelizować?...

Wyciągasz pomocną dłoń do innych? Co sądzisz o znieczulicy?