Nie daj się zabić

Jest beznadziejnie.... To ja jestem beznadziejna. Nic mi się nie udaje. Wszystko jest do niczego.  Nikt mnie nie lubi. Czemu tak jest?! Czemu jestem gorsza?!

To wszystko jest tylko w twojej głowie.Motasz się we własnych myślach, przerażona że akurat Kornel spod trójki dziwnie się na Ciebie patrzy. Możliwe że spojrzał się na dziwny budynek za tobą, jednak ty cała w strachu biegniesz do lusterka zobaczyć, czy wszystko z twoim wyglądem w porządku.

Czy to tak ma wyglądać? Mamy bać się własnego cienia, bać się tego co pomyślą inni?

Jak się komuś podoba, to może wyjść na ulicę w kartonie na głowie i nikt mu tego nie zabroni! 

Co jest w tym złego? Czemu trzeba każdego oceniać po tym, jak wygląda? 

Całkiem inna sprawa, jednak tak samo ważna.Ostatnio wiele blogerów dostaje pytanie, czy lubi, jak inne osoby się nią inspirują. Większość odpowiada, że tak. W końcu gdy komuś podoba się to co robimy i jednak pochwala np. taki styl ubierania czujemy się dumni jak paw. Niestety jest też inna grupa - kopiarze. Osoby, które stylizują się  podobnie jak blogerki, jednakże całkowicie przypisują sobie ten styl. "Widzisz jakie genialne połączenie takich szortów z tą koszulką? Sama to skomponowałam!" Tsa... To jest na porządku dziennym.

Nie dajmy się zwariować! Rozróżniajmy te dwie rzeczy, pomiędzy którymi jest bardzo cieniutka, niewidzialna nić.

"Nie daj się zabić" ten cytat ostatnio stał się moim życiowym mottem. Długo się nad nim zastanawiałam i naprawdę można różnie go interpretować. Przykładem jest dzisiejszy wpis. Można to wziąć całkowicie na poważnie, ale nie takie przesłanie miałam na myśli.

Staracie się być sobą czy jednak nie widzicie nic złego z kopiowania innych? A może boicie się ich opinii?