Gdzie jest to dziecko?

Pamiętasz tą małą dziewczynkę biegającą po torach z lizakiem?  Ten płacz, gdy trzeba było wrócić do domu? Te poważne związki w zerówce? Składanie się na pizze w Biedronce? Obdarte kolana? Wiara, że pod ziemią istnieją gadające kwiatki? "Samochód złapał gumę" - teraz ma to zupełnie inne znaczenie, niż w wieku 5 lat, gdy uważałam, że po prostu guma do żucia przykleiła się do opony samochodu. Nagle najlepsze bajki robią się jakieś dziwne, uświadamiając sobie, że nie każda z nas może zostać księżniczką i miłość nie pojawia się od tak, od pierwszego wejrzenia.

 

Wcale nie zależy mi, żeby dorosnąć. Czasem żałuję, że nie mam tych 18 lat i nie wszystko mi wolno, ale szybko to mija. Mam jeszcze ten przywilej robienia wszystkiego, co głupie - śmiania się bez powodu,  dziwnych odruchów czy zmieniania zdania co 5 minut. Ludzie może krzywo się patrzą z miną "Boże, nie oceniaj tego dziecka, ono nie wie co czyni" Haha :D  To doceniam chyba najbardziej. -"nie rób tego bo nie wypada" - nie zgadzam się! 

Zdarza mi się, że mam wrażenie, że jestem takim uwięzionym przedszkolakiem w złym miejscu i czasie. Zbyt dużo negatywnych emocji, uczuć... Nie radzę sobie. To taki dziwny okres - albo kompletnie nie mam pojęcia co robić i wychodzi bardzo spontanicznie, albo chcę być odpowiedzialna. 

W dzieciach najpiękniejsze jest to, że są tak prawdziwe i bezinteresowne.Zawsze mówią prawdę.  Żadne z nich nie rodzi się złe, przepełnione nienawiścią. Nowy cud, który trzeba poskładać od początku. To musi być ogromna odpowiedzialność...  Mały człowiek jest pełen optymizmu i zapału, którego może pozazdrościć nie jeden dorosły. Gdzie później "ucieka" ta radość życia?

Dziecko chce być dobre. Jeśli nie umie – naucz. Jeśli nie wie – wytłumacz. Jeśli nie może – pomóż. 

 

Chcesz już dorosnąć?